Rozdział 18 "Babskie Rozmowy"

Dedykowany Codessie za wierne trwanie i komentowanie każdego rozdziału i wyrażaniu wszystkich swoich emocji :)

Gabriella's POV

- Zabiję cię kiedyś, naprawdę! - wydukałam pomiędzy napadami śmiechu. - Jak można było mnie tak przestraszyć! - krzyknęłam oskarżycielsko w stronę moich dwóch, zwijających się teraz ze śmiechu przyjaciółek.
- No przepraszam że spojrzałam na nie ten numer co trzeba! - krzyknęła Sylvia. - Gdybyś jak wariatka nie rozwaliła telefonu to zdążyłabym ci to wyjaśnić! Ale niee. Który to już telefon w tym miesiącu?
- Czwarty, ale ciii. - zaśmiałam się. - Ty. - zwróciłam się do Mary. - Masz szczęście że leżałam na łóżku kiedy od ciebie odebrałam. A tak w ogóle to dzięki za tą przykrywkę. - westchnęłam. Moje przyjaciółki. Mary wiedziała, jak zareaguję kiedy mi powie o nim.
- Nie ma sprawy. Uznałam, że powinnaś jak najszybciej dowiedzieć się że go widziano w Londynie. I wiedziałam jak zareagujesz więc załatwiłam ci przy okazji ten program. Nie miałam żadnych ukrytych zamiarów. - puściła mi oczko.
- Ej, a ten cały "Hazz" o którym paplasz od kilku tygodni... Nie wydało się dziwne że zrobiłaś taki dramat? Albo Jamiemu? On zna cię dużo lepiej, przecież...
- Wiadomo, że jestem wariatką więc nie zrobiło to na nim wrażenia. - zaśmiałam się. -  Nie wydaje mi się, żeby coś ogarnął. A kiedy dzwoniłaś byłam akurat z Harrym.. I kiedy wrócili trochę się ogarnęłam, chyba. Loczek chyba mi uwierzył.
- Dziwię się że Jamie ci uwierzył... - stwierdziła Sylv mieszając swoją kawę i obdarzając mnie poważnym spojrzeniem. - Nie masz przecież skłonności do przesadzania.
- Raz mogło mi się zdarzyć. - puściłam jej oko. Wlałam mleka do herbaty i uniosłam filiżankę do ust.
- Jakbyś nie mogła się raz napić kawy. - zaczynała marudzić jak zwykle Mary. Kawa w jej życiu to podstawa.
- Wiesz, że nie mogę. Poza tym... Ty też będziesz musiała ograniczyć kofeinę. - przypomniałam jej. Z kubkiem przy ustach znieruchomiała.
- No tak... - wyszeptała. - Ale trudno, wszystko dla zdrowia mojego maleństwa! - położyła rękę na jeszcze płaskim brzuchu. Była bardzo szczęśliwa. Jej narzeczony też, dawno nie widziałam u nikogo takiej radości.
- No to za twoje przyszłe maleństwo, które Bogu dzięki nie jest moje! - stuknęłyśmy się we trzy.
- Masz rację, jesteś stanowczo za młoda. - stwierdziła szybko Mary. - Bardzo dobrze, że jest moje. Ale dobrze, że lubisz dzieci, przynajmniej będę miała opiekunkę.
- Przykro mi, naprawdę, ale zapełniłaś mi już kalendarz. - zaśmiałam się.
- Nie martw się, przez 8 miesięcy dużo może się wydarzyć. - pokazała mi język.
- A przechodząc do mniej przyjemnych tematów... - sprowadziła nas na ziemię Sylvia.
- Czekaj. - przerwała jej jeszcze. - Ja muszę wiedzieć co zaszło pomiędzy nią a pewnym gościem o kręconych włosach.
O nie.
- A no właśnie... - Sylv od razu podłapała temat.
No to nie żyję.
- Dajesz młoda. Jak na spowiedzi. - śmiała się Mary.
- Emm... - zawahałam się. - To już wolę żebyście pytały! - jęknęłam na widok ich cwanych uśmieszków. Dlaczego ja byłam najmłodsza?!
- To ja zaczynam. - odezwała się Sylvia. - Po pierwsze na jakim stadium jesteście?
- I czy jesteście parą! - dorzuciła się Mary. I zaczęło się...
- Uprawialiście seks?
- Jeśli tak to tym razem w jakim nieodpowiednim miejscu?
- Przyłapali was?
- Ile ma lat?
- Kolor oczu i włosów.
- Wysoki?
- Ej! - urwałam im tą litanię. Co za baby. - Może dacie mi odpowiedzieć? - spytałam zrezygnowana. Niemo mi na to pozwoliły.
- To tak: Stadium? Em... Nie wiem o co ci chodzi. Tak, jesteśmy parą. Tak, uprawialiśmy seks i zanim mi przerwiesz, - wskazałam na chcącą się odezwać Sylvię. - nie nie opowiem ci tego w szczegółach zboczeńcu. W kuchni, tak przyłapali nas. Ma 19 lat, zielone oczy i brązowe, kręcone włosy. Tak jest wyższy ode mnie.
- Skarbie od ciebie każdy jest wyższy. - zadrwiła Mary. - Czyli rok starszy...
- W kuchni?! - dławiła się ze śmiechu Sylv. - Serio?! Nie mów mi że jeszcze wszyscy was złapali!
- Zamknij się. - mruknęłam. - Teoretycznie tylko Jamie i na tym zostańmy.
- Jak możesz mi nie opowiedzieć! - zaczęła się kłócić.
- Nie! - krzyknęłam i zaczęłam się śmiać. - To nie na twoją głowę.
- Teraz się już nie wywiniesz! - wycelowała we mnie.
- Nie dzisiaj! - jęknęłam. - Czy ty nie możesz pójść na randkę? Wiesz, przeżywanie tego jest o niebo lepsze od słuchania o tym. - spojrzałam na nią.
- Doobra. - poddała się. Wiedziałam, że to zadziała.
- Ale nie myśl, że już skończyłyśmy! -  Mary pogroziła mi palcem. - Ale no dobra. To tak, z tego co się dowiedziałam to widziano go trzy razy, skarbie.
Zmroziło mnie. - Kiedy?
- Wczoraj. Nie wydaje mi się, żeby ciebie szukał. Nawet nie zbliżył się do twojej dzielnicy.
- Kocham twojego Matta, wiesz? Nie ma to jak detektyw po prostu. - westchnęłam uspokojona. Londyn jest ogromny. On nie wie gdzie mieszkam. Nagle coś mi wpadło do głowy.
- Poczekaj... Nie zbliżył się do mojej starej czy nowej dzielnicy? - chciałam się upewnić.
- Do żadnej skarbie. - pocieszyła mnie od razu.
- Czyli nie chodzi mu o mnie.
- Nie wiem, skarbie. Zobaczymy. Będzie dobrze, jestem pewna.
- Taak... Wcześniej udało mi się zwiać mu tylko dlatego, że weszłam na scenę. Nikt się nie spodziewał, że wejdę na tak zwany świecznik, więc się nie domyślili. Zmieniłam nazwisko. Kolor włosów z naturalnego w rudy. Nie chcę do niego wracać...
- No wiem... Ale teraz będziesz musiała wrócić... Ten program chce wokalistki, nie tancerki.
- Nie zmienię już. Nie lubiłam go. - zaśmiałam się. - Po prostu się ujawnię i już.
- Rany jak Hannah Montana! - krzyknęła Mary.
- Chcę zauważyć, że ja to wymyśliłam pierwsza. - obruszyłam się.
- No już, nieważne. Skupmy się na tym co trzeba. Po pierwsze: nie przejmujemy się nim na razie, nie ma sensu. Po drugie: Ujawniasz, że Lena Iwanienko, Lena piosenkarka i Gabriella Evans tancerka to ta sama osoba. Po trzecie: idziesz do programu i będziesz się zajebiście bawić. Muszę ci załatwić jakiś koncert... - skończyła Mary. Przewróciłam oczami. Jej to coś powiedzieć...
- Po pierwsze: muszę się nim trochę poprzejmować, przynajmniej dać znać ojcu. Po drugie: Nie będę mówić swojego nazwiska prawdziwego. Nie po to je zmieniałam. Przecież tylko dlatego udało mi się w jakiś sposób ukryć...Ważne że nie poznali mnie jako wokalistki  teraz tancerki. Po trzecie: masz rację, będę się zajebiście bawić, i nie nie chcę koncertu!
- Dobra, dobra! A tak właściwie to jaki ty masz naturalny kolor włosów? - zastanowiła się Mary.
- Czarne. - zaśmiałam się.
- Tak w ogóle, czy on cię może w jakikolwiek sposób jeszcze znaleźć? - spytała szybko Sylvia. - Może tylko panikujemy.
- Nie wiem. - szepnęłam dopijając herbatę. - Zobaczymy. Jedno co wiem, to to że nie zamierzam dostać kolejnej kulki na jakimś koncercie. Lecę.
- Uważaj na siebie. - krzyknęły za mną, gdy wychodziłam z kawiarni. - I kup telefon!!!

- Już po egzaminach!!!
Zaczynam was rozpieszczać :) Czyli rozdziały będą dużo częściej :)
Zaczyna się dziać, co? ;)
Piszcie co myślicie :)
Pamiętajcie, że zawsze możecie pytać na asku
Zapraszam was na moje nowe tłumaczenie!
Przeczytałeś/łaś -> Skomentuj